“…Panayır sözcüğünün çocukluğumdaki karşılığı “gizemli, kışkırtıcı ve ürkütücü büyük bir bayram yeri” dir. Sokaklara, asırlık çınarların gövdelerine, kahvehane duvarlarına siyah-beyaz “Büyük Sonbahar Panayırı” afişleri asıldığında heyecanım doruğa çıkardı. Ekim ayının ilk haftası başlardı panayır. Aklımız orada olduğundan her fırsatta okuldan kaytarırdık. Kaytaramasak da, okul çıkışı soluk soluğa panayıra koşardık. Orası, kasketli adamların, bıyığı yeni terlemiş delikanlıların ve çocukların bir arada olduğu şenlikli bir yerdi. Ama asıl, kocaman adamların bayramıydı bu…”
(albüm önsözünden alıntı, Cemil Kavukçu)
THE COUNTRY FAIR
“…For us children the word “country fair” conjured up a place that was “mysterious, exciting and scary”, all at the same time. Our excitement would hit the utter zenith when we would catch sight of the black and white posters advertising the “Grand Autumn Fair” as they began to appear on the streets, the bodies of giant plane trees, and on the walls of coffehouses. The fair always started during the first week of October. This was a time for skipping school, for our minds were more on the fair than on our coursework. And even if we didn’t manage to skip school that day we would run to the fairground as soon as school was over for the day. The fairgrounds was a place of fun for big men wearing peasent caps, young men with soft, silky mustaches, and children of all ages. But, actually, this was the holiday place for older men…”
(from the album’s foreword by Cemil Kavukçu)
